του Γιώργου Λακόπουλου
«Αν είσαι κομμουνιστής δεν μπορείς να είσαι στο Σίτι του Λονδίνου, να πας στη Βόρεια Κορέα ή στην Αβάνα». «Το μήνυμα της σημερινής εκδηλώσεως είναι απλό: κομμουνιστές δεν σας φοβόμαστε». «Εχει έρθει η ώρα να σταματήσουμε να χαϊδεύουμε αυτά τα παλιόπαιδα»… Αποσπάσματα από πολιτικές ομιλίες της δεκαετίας του 1950; Οχι. Απάνθισμα από τον χείμαρρο των δηλώσεων που έκανε ο υπουργός Υγείας Αδωνις Γεωργιάδης μετά τις αποδοκιμασίες που δέχθηκε στο Imperial College του Λονδίνου.
Προφανώς είναι απαράδεκτο να προπηλακίζεται ένας ομιλητής – όποιος και αν είναι. Αν δεν σου αρέσει δεν πας να τον ακούσεις – και αν πας σου αξίζει ό,τι θα ακούσεις. Σε κάθε περίπτωση, η αναστάτωση δημόσιας εκδήλωσης από «αντιφρονούντες» συνιστά προβοκάτσια και είναι καταδικαστέα. Οποιον και αν αφορά και όπου και αν εκδηλώνεται.
Αλλά τα σχόλια του – ευλόγως ενοχλημένου – υπουργού, με το περιεχόμενο και το ύφος τους, γυρίζουν τον τροχό του δημόσιου λόγου πολλές δεκαετίες πίσω: όταν οι «εθνικόφρονες» χαρακτήριζαν όποιον θεωρούσαν οπαδό της Αριστεράς «εαμοβούλγαρο» και τον έστελναν «να πάει να ζήσει στο παραπέτασμα». Καθόλου ασύμβατο με το παρελθόν του Αδωνη ως δημόσιου αγορητή, αλλά καθόλου συμβατό με την πολιτική κουλτούρα σε ευρωπαϊκή χώρα του 2012.
Εχουμε ένα περιστατικό το οποίο δεν καταδικάζεται απλώς στα όριά του, όπως θα ήταν απολύτως κατανοητό. Μεταφέρεται από τον παθόντα στην ελληνική κοινή γνώμη με ανακύκλωση εμφυλιοπολεμικής φρασεολογίας και χρεώνεται στην αξιωματική αντιπολίτευση – δίκην συλλογικής ευθύνης! Ο Γεωργιάδης δεν τα βάζει με τα φυσικά πρόσωπα που τον προπηλάκισαν, αλλά υπονοεί ότι τους έβαλε να το κάνουν ο… ΣΥΡΙΖΑ! Ομως και αυτό προβοκάτσια είναι.
Ενας υπουργός που καλείται από ιδιώτες – και ενδεχομένως ομοϊδεάτες του – για μια ομιλία στο εξωτερικό εκπροσωπεί μόνο τον εαυτό του και ο οίστρος που τον κατέλαβε όταν προκλήθηκε χαρακτηρίζει τον ίδιο. Πάντως, το κόμμα που τον φιλοξενεί εδώ και δύο χρόνια δεν φαίνεται να διαφωνεί με τη – συνήθη για τον άνδρα – παλαιοδεξιά ρητορική με την οποία εκδηλώνει συχνά τις απόψεις του, και αυτό έχει το ενδιαφέρον του για τη σημερινή ΝΔ. Οπως έχει και για τον άλλο εταίρο της κυβέρνησης – στην οποία κατέχει χαρτοφυλάκιο – , ότι δεν ενοχλείται από τον ακραίο λόγο του. Εν προκειμένω, ο ιρλανδός ποιητής Γουίλιαμ Γέιτς θα έλεγε: «Μπορεί να βρεθούν πολλές δικαιολογίες γι’ αυτόν, αλλά καμία για όσους τον συμπαθούν».