του Ηλία Κανέλλη
Να συμφωνήσουμε με την πολιτική ηγεσία ότι όποιος κάνει πολλά παιδιά δικαιούται διευκολύνσεων από την Πολιτεία – επιδόματα, μειωμένα εισιτήρια κ.λπ. Αλλά σε ένα πράγμα χρειάζεται να συμφωνήσουμε με το Συμβούλιο της Επικρατείας που ανέτρεψε το προνομιακό καθεστώς εισαγωγής στο πανεπιστήμιο παιδιών πολυτέκνων. Οχι μόνο επειδή, όπως επισημαίνουν έμπειροι συνταγματολόγοι, εκείνη η διάταξη παραβίαζε την αρχή της ισότητας αλλά και διότι απέβαινε εις βάρος του επιπέδου των σπουδών, αφού έμπαιναν σε περιζήτητες σχολές πρόσωπα με πολύ χαμηλές βάσεις.
Για να καταλάβετε τι σήμαινε το καθεστώς που ίσχυε έως πριν από λίγες ημέρες, θα σας αφηγηθώ ένα περιστατικό με έναν φοιτητή, παιδί εργατικής οικογένειας από πόλη της επαρχίας, με χαρακτηριστικό όνομα, που είχε περάσει λόγω προνομιακού καθεστώτος σε μεγάλη σχολή. Αφηγείται ο καθηγητής του:
«Στην προφορική εξέταση ζητάει να έρθει στην τάξη με το τετράδιό του. Του το επιτρέπω. Στην πρώτη ερώτηση που του κάνω, πολύ απλή, δεν απαντά. Ζητάει να του επιτρέψω να δει το τετράδιό του. Το επιτρέπω. Δεν βρίσκει όμως στοιχεία που να τον διευκολύνουν να απαντήσει. Το ίδιο συνέβη και με τη δεύτερη ερώτηση.
Στην τρίτη, δεν θέλησε καν να δει το τετράδιο. “Κύριε καθηγητά”, λέει κάποια στιγμή, “εγώ είμαι ένα φτωχό παιδί. Τα μαθήματα αυτά μου είναι πολύ δύσκολα. Αλλά θέλω το πτυχίο. Ενα απλό πτυχίο ζητάω και σας υπόσχομαι ότι δεν θα πάω για μεταπτυχιακό, ούτε θα επιδιώξω αργότερα να κάνω διδακτορικό”. Μου έκανε εντύπωση η εξομολόγησή του και τον ρώτησα τι θα το κάνει το πτυχίο, αν το πάρει. “Ο πατέρας μου εργάζεται στον δήμο τάδε”, απάντησε. “Είναι ευκαιρία, έχουμε γνωστούς εκεί και μπορούν να με προσλάβουν. Αλλά να έχω ένα πτυχίο, να πάω σε γραφείο, όχι όπως ο πατέρας μου”. Τρόμαξα με τον κυνισμό τού κατά τα άλλα συμπαθέστατου φοιτητή μου και, προφανώς, δεν του έδωσα το μάθημα. Ας έπαιρνε το πτυχίο του από άλλον, όχι από εμένα» έκλεισε την αφήγησή του ο καθηγητής.
Είχα πάντα περιέργεια τι απέγινε με εκείνον τον φοιτητή. Πριν από μερικούς μήνες, λοιπόν, όταν «ΤΑ ΝΕΑ» έδωσαν προσφορά δύο τόμους με το «Κάμα Σούτρα», είδα με έκπληξή μου στο γραφείο της γραμματέως του διευθυντή ένα γράμμα με όνομα αποστολέα το όνομα εκείνου του φοιτητή (σας είπα, είναι χαρακτηριστικότατο), σταλμένο από την πόλη καταγωγής του. Το γράμμα ανοίχτηκε. Και ο αποστολέας έγραφε ότι εκτιμά τις προσφορές της εφημερίδας αλλά, επειδή δεν του περισσεύουν χρήματα, ρωτούσε μήπως ήταν δυνατόν να του αποσταλεί από ένα αντίτυπο δωρεάν.
Γιατί δεν του περίσσευαν χρήματα; Επειδή ήταν φρεσκοδιορισμένος στον δήμο της πόλης του!