του Στέφανου Τζανάκη
Στην Κύθνο των 1.500 μόνιμων κατοίκων ζει μια οικογένεια με δύο παιδιά – και τα δύο με αυτισμό. Στις 27 Φεβρουαρίου, ο τοπικός δήμος έστειλε επιστολή διαμαρτυρίας στο γραφείο του Πρωθυπουργού, του υπουργού Παιδείας και των τοπικών βουλευτών – μια επιστολή που δεν έχει φέρει κανένα αποτέλεσμα…
Ποιο είναι το περιεχόμενο της διαμαρτυρίας; Προσέξτε – παρά τις προηγούμενες αιτήσεις, στο νησί δεν διορίστηκε εκπαιδευτικός Ειδικής Αγωγής, ώστε να μπορούν να τελειώσουν το σχολείο τα δύο παιδιά. Ουσιαστικά, οι αρμόδιοι δίνουν σε αυτούς τους μαθητές τρεις επιλογές: ή να μην πάρουν το απολυτήριο ή να μεταναστεύσουν στην Αθήνα ή να πληρώνουν ιδιωτικό εκπαιδευτικό…
Αλλά τα πράγματα είναι απλά: αν πάνε στην Αθήνα, οι γονείς θα προστεθούν στις λίστες των ανέργων. Αν πληρώνουν ιδιωτικό δάσκαλο, δεν έχει νόημα να πληρώνουν φόρους. Κι αν αυτά τα παιδιά δεν σπουδάσουν, αυτό θα είναι ακόμα μια ήττα για όλους τους Ελληνες…
Φυσικά, το πρόβλημα δεν εντοπίζεται μόνο στην Κύθνο, ούτε στην αντιμετώπιση των παιδιών με αυτισμό από την πολιτεία. Η αλήθεια είναι ότι στα χρόνια της κρίσης το κράτος δεν μειώθηκε μόνον – αγρίεψε κιόλας. Λεφτά δεν υπάρχουν, περικοπές πρέπει να γίνουν – κι αυτές που έγιναν είναι λίγες, κάντε κι άλλες. Και βλέπουμε για τις επόμενες…
Ομως, υποθέσεις όπως η εκπαίδευση των παιδιών με αυτισμό δεν είναι πολυτέλεια. Δεν είναι σπατάλη. Δεν είναι παροχή. Είναι δικαίωμα απαράγραπτο. Και έχουμε αρχίσει να κάνουμε εκπτώσεις και στα απαράγραπτα.
Οταν ο εξορθολογισμός των δαπανών του Δημοσίου καταλήγει σε επίδειξη αγριότητας απέναντι στους πιο αδύναμους της κοινωνίας μας, τότε να τα βράσουμε τα success stories και τα σχέδια εθνικής ανάκαμψης και όλα τα σχετικά. Η τρόικα – τρόικα, αλλά και ο δάσκαλος – δάσκαλος. Αλλιώς δεν έχει νόημα να συζητούμε για έξοδο από την κρίση – διότι προηγουμένως θα έχουμε είσοδο στη ζούγκλα…