του Δημήτρη Μητρόπουλου
ΑΣ γίνουμε πάρα πολύ κακοί απαντώντας σε δύο ερωτήματα:
ΕΡΩΤΗΜΑ πρώτον: γιατί έχει πάει καλά στις δημοσκοπήσεις το νέο κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη; Διότι έχει μαζέψει πολλά νούμερα.
ΕΡΩΤΗΜΑ δεύτερον: αν Το Ποτάμι ήταν εκπομπή πώς θα λεγόταν; «Μπορώ» με την άδεια της Αννας Δρούζα. Διότι όλοι αυτοί που ξημεροβραδιάζονταν σε διάφορα facebook εκφέροντας απόψεις για τα δημόσια πράγματα, τώρα πήραν φόρα και πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν πολιτική.
ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ σε μια πιο ζεν – άρα και πιο κοντά στο κουλ στυλάκι του Θεοδωράκη – ανάγνωση της κατάστασης, θα πρέπει πλάι στις κακίες να κάνουμε ορισμένες παραδοχές.
ΠΑΡΑΔΟΧΗ πρώτη: εδώ και 12 χρόνια και, πιο συγκεκριμένα, από τις δημοτικές του 2002 και μετά, υπάρχει πάντα ένα κόμμα έκπληξη στις ελληνικές εκλογές. Ενα κόμμα εναλλακτικό που άλλοτε έρχεται από δεξιά, άλλοτε από αριστερά και άλλοτε από τη μέση. Είναι οι περιπτώσεις του ΛΑΟΣ, των Οικολόγων-Πράσινων ή του Θάνου Τζήμερου. Το εκλογικό σώμα φαίνεται να γοητεύεται από το καινούργιο, λίγο σαν τον καταναλωτή μπροστά στο ράφι του σουπερμάρκετ. Για να το ξεχάσει μετά. Δεν πρόκειται, άλλωστε, για προτάσεις εξουσίας.
ΠΑΡΑΔΟΧΗ δεύτερη: η κόπωση του εν ενεργεία πολιτικού προσωπικού είναι μεγάλη. Το ίδιο και η φθορά που έχει επιταχυνθεί δραματικά από το Μνημόνιο και μετά. Οι πολιτικοί του κλασικού δικομματισμού ΝΔ – ΠαΣοΚ είναι μονομάχοι χωρίς όπλα στην αρένα της τηλεδημοκρατίας. Δηλαδή, δεν έχουν εύκολα επιχειρήματα για την πολιτική λιτότητας που έχει κυριαρχήσει. Το «αλλιώς θα πάμε στη δραχμή» ήταν μια γραμμή άμυνας. Δεν πάμε όμως, οπότε το δίλημμα αυτό έχει ατονήσει.
ΠΑΡΑΔΟΧΗ τρίτη: Το Ποτάμι δεν παίρνει από τον ΣΥΡΙΖΑ όπως αρχικά είχαν θεωρήσει όλοι αυτοί που έχουν προσκολληθεί – σαν τις νάρκες στο πλοίο – στην Κουμουνδούρου ή όλοι αυτοί που θέλουν οπωσδήποτε να μην πάει καλά ο Αλέξης Τσίπρας στις ευρωεκλογές. Το Ποτάμι ψιλομαζεύει λίγο – πολύ από παντού και έχει αρκετές δεξιές όπως και αρκετές αριστερές φυσιογνωμίες στην πρώτη γραμμή του. Αρα, είναι αναλυτικό λάθος η συσχέτιση του κόμματος του Θεοδωράκη με τους 58 ή με την Ελιά – ή, εν πάση περιπτώσει, με την Κεντροαριστερά.
ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ λίγο – πολύ τα έχουμε ξαναδεί αυτά και μάλιστα με πολύ πιο φουσκωμένη δημοσκοπική αποτύπωση. Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, στο ξεκίνημα του ΚΕΠ, χτυπούσε κάτι 20άρια. Φυσικά, ήταν εποχές που ο κλασικός δικομματισμός ήταν ακόμη δυνατός και είχε εφεδρείες. Παρ’ όλα αυτά, η αφετηρία δεν λέει πολλά. Ούτε η υπερέκθεση στα ΜΜΕ που διψούν για κάτι νέο και, κυρίως, για ένα πολιτικό στόρι ανατροπής. Την είχαν και οι 58 αλλά η συνδιάσκεψη για την Ελιά έμοιαζε, ύστερα από διαβουλεύσεις εκατό ημερών, σε κάτι που να θυμίζει μνημόσυνο.
ΤΟ συμπέρασμα είναι ότι το να έχεις δημοσιότητα δεν σημαίνει ότι κάνεις πολιτική. Ιδίως σε μια φάση που δημοσιότητα μπορεί να έχει ο καθένας στα social media. Πολιτική κάνεις όταν δημιουργείς γεγονότα. Φάνηκε και στην Ιταλία. Εκεί γεγονότα δεν δημιούργησε ο Μπέπε Γκρίλο που δεν ήξερε τι να κάνει το ποσοστό του. Γεγονότα δημιούργησε ο Αλφάνο που ανέτρεψε τον Μπερλουσκόνι και ο Ρέντσι που κατάπιε τον Λέτα. Με άλλα λόγια, οι πραγματικές εξελίξεις ήρθαν από τον σκληρό πυρήνα της πολιτικής. Με αυτά τα δεδομένα, ο Θεοδωράκης μπορεί να αφυπνίσει τα επαγγελματικά πολιτικά σχήματα. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μπορεί να τα ταρακουνήσει.