του Στέφανου Τζανάκη
Αφήστε τους ειδικούς να λένε για τον Μακλούαν, ότι το μέσον είναι το μήνυμα και όλα τα σχετικά: όταν μιλάμε για κόμματα, υπάρχουν μόνον δύο εκδοχές – ή τα χρειάζεται η κοινωνία ή δεν τα χρειάζεται…
Αν τα χρειάζεται η κοινωνία, τότε τα κόμματα μεγαλώνουν, μικραίνουν, κυβερνούν, αντιπολιτεύονται. Αν δεν τα χρειάζεται, τότε κλείνουν. Λουκέτο. Τέλος. Φινίτο. Πάμε γι’ άλλα…
Ετσι παίζεται το παιχνίδι. Απλά πράγματα. Μου κάνεις κύριε; Σε ψηφίζω. Τώρα, το γιατί σε ψηφίζω είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο – και ενδιαφέρει μόνον τους δημοσκόπους. Δεν μου κάνεις; Αντε γεια – και πάλι αδέλφια είμαστε…
Αυτή την απλή αλήθεια έπιασε ο Σταύρος και κυρ Σταύρος – κι ας μην ξέρει αγγλικά. Την ίδια απλή αλήθεια δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν οι 58 – ή, τέλος πάντων, όποιοι αποφάσισαν γι’ αυτούς χωρίς αυτούς – κι ας είναι καθηγητάδες και σούπερ γραμματιζούμενοι.
Αν ξεκινάς από την παραδοχή ότι «δεν με ξέρει ο κόσμος» – και όχι από την επιθυμία «να κάνω κάτι για τον κόσμο» -, τότε δεν κάνεις πολιτική. Το πολύ πολύ να φτιάξεις έναν όμιλο, να τα συζητάς με την παρέα και να είσαι διαθέσιμος στις προσκλήσεις της Ιστορίας, γενικώς και αορίστως.
Κανείς δεν ξέρει αυτή τη στιγμή αν θα τον χρειαστεί τελικά τον Ποταμό η ελληνική κοινωνία. Μπορεί να προτιμήσει βουνό, μπορεί να προτιμήσει θάλασσα, μπορεί να θελήσει ρυάκια ή κοιλάδες. Μπορεί ο διαιτητής – που είναι οι ψηφοφόροι – να τον αποβάλει από το παιχνίδι. Αλλά, τουλάχιστον, θα έχει μπει κανονικά στο γήπεδο – οι 58 θα μπουν ένας ένας. Παίκτες χωρίς ομάδα…
Το χειρότερο για τους 58 είναι ότι έχασαν πριν μπουν στο γήπεδο: άνθρωποι που έχουν περάσει όλη τους τη ζωή στην πολιτική δεν βρήκαν να πουν ούτε μία πολιτική πρόταση. Σπατάλησαν τα 15 λεπτά δημοσιότητας που τους έδινε ο νόμος του Αντι Γουόρχολ σε φληναφήματα για τους προσωπικούς τους ρόλους. Ο,τι ακριβώς μισεί να ακούει η ελληνική κοινωνία σε τέτοιες εποχές.
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5091862/kan-tone-stayro-kan-tone/