του Στέφανου Τζανάκη
Στο τραπέζι όλα τα μάτια είναι στραμμένα στον Αλέξη Τσίπρα. Κοιτάζει τα χαρτιά του, διστάζει για λίγο και αναφωνεί: «Τα ρέστα μου». Ο Αντώνης Σαμαράς κοιτάζεται με τον Βαγγέλη Βενιζέλο – και οι δύο μαζί απαντούν: «Τα βλέπουμε»…
Οταν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έσπευδε να χαρακτηρίσει τις ευρωεκλογές ως «δημοψήφισμα» λίγοι περίμεναν ότι η συμπολίτευση θα σήκωνε το γάντι. Οι κάλπες στη μέση της θητείας μιας κυβέρνησης δεν είναι ποτέ για το καλό της – η τελευταία φορά που θριάμβευσαν οι κυβερνητικοί υποψήφιοι ήταν το 1982, με το περιβόητο «ΠαΣοΚ και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις»…
Εκτοτε έχουν αλλάξει πολλά – τι πολλά; Σχεδόν όλα. Και στη συγκυρία που είμαστε σήμερα, το να συνδέει κάποιος από την κυβερνητική πλειοψηφία τις αυτοδιοικητικές εκλογές και τις ευρωεκλογές με την «πολιτική νομιμοποίηση» του κυβερνητικού σχήματος είναι ήττα από τα αποδυτήρια.
Κάθε κυβέρνηση πρέπει πρωτίστως να κάνει ένα πράγμα: να κυβερνήσει. Και η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου χρειάζεται να κυβερνήσει διπλά και τρίδιπλα τις επόμενες 100 ημέρες, καθώς θα ξεκινά η διαπραγμάτευση για τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους, με τους δανειστές να ονειρεύονται νέα Μνημόνια…
Ποιος μπορεί να κυβερνήσει διατρέχοντας ταυτόχρονα την Ελλάδα για να κυνηγάει ψήφους; Ο Ναπολέων; Ο Ποπάι; Ο Γούντι ο Τρυποκάρυδος; Ενδεχομένως όλοι τους – αλλά σίγουρα όχι οι δικοί μας.
Μάλιστα η – αναπόφευκτη σε ένα τέτοιο περιβάλλον – καλλιέργεια προεκλογικού κλίματος θα στραφεί αυτομάτως κατά της κυβέρνησης: άλλο αποτέλεσμα βγαίνει όταν γνωρίζουν οι πολίτες πως ό,τι και να γίνει στις ενδιάμεσες εκλογές δεν θα στηθούν εθνικές κάλπες και διαφορετικό όταν ξέρουν ότι μπορούν να τις προκαλέσουν!
Και ο Κώστας Σημίτης είχε χάσει στις ευρωεκλογές του ’99 – αλλά δεν είχε βάλει στοίχημα ότι θα τις κέρδιζε ούτε είχε εξαρτήσει την πορεία της κυβέρνησής του από το αποτέλεσμα. Λίγους μήνες αργότερα νικούσε στις εθνικές εκλογές…