Οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις στην Ευρώπη αναμετρήθηκαν με την οικονομική κρίση και υπέστησαν στρατηγική ήττα λόγω, κυρίως, α) της έλλειψης μεταρρυθμιστικών αλλαγών σε κρίσιμους τομείς όπως η υγεία, η παιδεία, η δημόσια διοίκηση, η φορολογική δικαιοσύνη αλλά και β) της υιοθέτησης ενός «αυτοματοποιημένου μοντέλου κυβερνητισμού» με  παρωχημένη πελατειακή συντεχνιακή λογική, διαφθορά, σκάνδαλα, κομματικές τακτικές, και αδίστακτες προσωπικές στρατηγικές.

Η αδυναμία της σοσιαλδημοκρατίας να αφουγκραστεί τα νέα δεδομένα σε κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό επίπεδο, τα αργά αντανακλαστικά της και η αδυναμία δημιουργίας νέων προτάσεων με αξιόπιστα πρόσωπα στις συνεχώς μεταβαλλόμενες συνθήκες οδήγησε σε τέλμα και αδιέξοδο.

Ωστόσο, υπάρχουν οι προϋποθέσεις ώστε η σοσιαλδημοκρατία να αρθρώσει έναν αξιόπιστο λόγο και να ανταποκριθεί σταδιακά στις ανάγκες των πολιτών; Kαι αν ναι, ποιες είναι οι προϋποθέσεις αυτές για την ανασύστασή της στην Ευρώπη και στη χώρα μας; Είναι δυνατή  η ανασύνταξη των δυνάμεών της ώστε να αξιοποιηθεί η θετική εμπειρία και να επαναθεμελιωθεί με νέες προτάσεις ένα αξιόπιστο σχέδιο, μια νέα προοδευτική πρόταση ώστε να αντιμετωπιστούν οι σύγχρονες προκλήσεις;

Κανείς δεν αντιλέγει ότι βασική προϋπόθεση είναι η ενεργοποίηση του πολίτη, ο οποίος θα επαναπροσδιορίσει ένα προοδευτικό πλαίσιο προτεραιοτήτων και προτάσεων. Η ελιτίστικη και δηκτική λογική ορισμένων οι οποίοι διατείνονται ότι έχουν τη λύση, δυστυχώς δεν αρκεί… Η συγκόλληση δυνάμεων οι οποίες στο παρελθόν βρίσκονταν στο χώρο της κεντροαριστεράς (ίσως παρωχημένη και σίγουρα χιλιοειπωμένη έννοια) και όχι μόνο, πιθανότατα δεν αποτελεί τη νέα πρόταση που η κοινωνία προσδοκά.

Άτομα τα οποία υπηρετήσαν σε κυβερνητικές θέσεις και υπουργικές καρέκλες, δεν εξαγνίζονται αυτόματα σε μία υποτιθέμενη κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Η κοινωνία γνωρίζει το παρελθόν, το έργο και την «εξουσιομανία» ορισμένων, οι οποίοι εναγωνίως αναζητούν το νέο όχημα προς την εξουσία ώστε να αποτελέσουν –ενδεχομένως- το νέο δεκανίκι στην όποια επόμενη κυβέρνηση.

Η σοσιαλδημοκρατία επομένως η οποία στοχεύει μεταξύ άλλων στην πάλη κατά των ανισοτήτων, στην οργάνωση ενός σύγχρονου κράτους πρόνοιας και στην ενίσχυση του παραγωγικού ιστού, που θα επιτρέψει την αναδιανομή, μπορεί να αναγεννηθεί παραμένοντας εναγκαλισμένη με την εξουσία και ακολουθώντας μια πλειοψηφική αριστερά ή δεξιά κατά περίπτωση;

‘Η μήπως χρειάζεται ένα κρίσιμο διάλειμμα για την οργάνωση ενός ορθολογικού σχεδίου για την ανάκαμψη της χώρας και των ανθρώπων, οι οποίοι βιώνουν μια ανθρωπιστική κρίση, μέσα από την επανασύνδεση με την κοινωνία, τα κινήματα, τις υγιείς δυνάμεις, ώστε να αναδειχθεί η νέα γενιά πολιτικού προσωπικού αλλά και ένα νέο πλαίσιο αρχών διακυβέρνησης. Προφανώς, τα παραπάνω δεν επιτυγχάνονται από αυτόκλητους σωτήρες, οι οποίοι θα επιλέξουν τους «κολλητούς» για να εξυπηρετήσουν ίδια συμφέροντα.

Η νέα προοδευτική σοσιαλδημοκρατική πρόταση χρειάζεται διάλογο μεταξύ ίσων, συζήτηση μεταξύ πρωτοβουλιών και κομμάτων, σεβόμενη την ιστορία τους και με αξιοποίηση των θετικών πρακτικών τους, με ανοιχτές προς την κοινωνία διαδικασίες, με ενεργή συμμετοχή των πολιτών.

Το στοίχημα για τη νέα σοσιαλδημοκρατία είναι δύσκολο γιατί πρέπει να αντιπαλέψει σε μεγάλο βαθμό τα δικά της λάθη και να εργαστεί μεθοδικά ξεχνώντας τις ίντριγκες και τις υπονομεύσεις, αλλά οργανώνοντας ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με ριζοσπαστικές προτάσεις για τη βιώσιμη ανάπτυξη και την κοινωνία της αλληλεγγύης.

Το ερώτημα όμως παραμένει για όλους μας. Θα καταφέρει η νέα προοδευτική σοσιαλδημοκρατική πρόταση να (ανα)γεννηθεί και να αποτελέσει τη δικλείδα σταθερότητας της χώρας απέναντι σε ένα αναδυόμενο πολωτικό σύστημα των άκρων; Μένει να κριθεί στην κοινωνία….

Η Ζέφη Δημαδάμα είναι Δρ. Οικονομικής Ανάπτυξης και Περιβάλλοντος

http://ysterografa.gr/politics/dikleida-statherotitas-i-sosialdimokratia-nai-men-alla