Μια τέτοια διπολική σκέψη, μόνο καλοί και μόνο κακοί άνθρωποι είναι λιγάκι αφοριστική και μάλιστα με τους καλούς να είναι απειροελάχιστοι, κάτι που είναι αφύσικο. Ίσως να υπάρχει ένας τρόπος που να αυξάνει τις καλές συνέπειες μιας ανθρώπινης επικοινωνίας και να μειώνει τις αρνητικές. Κι αυτό λέγεται αύξηση της αυτοπεποίθησης: Η αυτοπεποίθηση μας επιτρέπει να γελάμε για το πόσο άστοχες είναι οι παρατηρήσεις των άλλων, με την προϋπόθεση ότι έχουμε κάνει μια ικανοποιητική αυτοαξιολόγηση και γνωρίζουμε ότι βαδίζουμε στη ζωή με επίγνωση των χαρακτηριστικών μας, των επιλογών μας αλλά και για τις συνέπειες αυτών. Αν κάποιος για παράδειγμα αμφισβητήσει τις ικανότητές μας να είμαστε δοτικοί στην φιλία, θα χρειασθεί να ξέρουμε τι είναι δοτικότητα και τι υπερβολή, υπενθυμίζοντας στον εαυτό μας περιπτώσεις που πραγματικά ήμασταν συμπαραστατικοί και ενισχυτικοί. Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε ότι οι φίλοι συχνά κάνουν και άστοχα αστεία, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι ολοκληρωτικά καταστροφικό. Η αυτοπεποίθηση είναι αυτή που θα μειώσει τις προσδοκίες, για μια τέλεια, χωρίς ψεγάδι σχέση και επικοινωνία. Οι προσδοκίες γίνονται κυριολεκτικά απαιτήσεις με αποτέλεσμα να μας πικραίνουν όταν δεν συμβαίνουν έτσι όπως θα θέλαμε εμείς.
Η αυτοπεποίθηση είναι μια στέρεη αντίληψη για τον εαυτό, ανεπηρέαστη από τα σχόλια του περιβάλλοντος. Η αυτοπεποίθηση βοηθά στη μείωση του πόνου από δυσάρεστες συμπεριφορές των άλλων
Μαρία Λασσιθιωτάκη
Ψυχολόγος
Διαβάστε όλο το άρθρο στο:
http://www.selftherapy.gr/?p=1345