Οι εκατέρωθεν βολές μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης με αφήνουν πια παγερά αδιάφορη και το ίδιο υποψιάζομαι πως ισχύει και για ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Έχω βαρεθεί να ακούω τη μεν κυβέρνηση να προσπαθεί να πουλήσει για εκατοστή φορά ένα υποτιθέμενο success story που φέρνει τέλος στα δεινά μας, τον δε ΣΥΡΙΖΑ να το παίζει μελλοντικός σωτήρας διατηρώντας πια μηδενική επαφή με την πραγματικότητα. Γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε στην άκρη την κοντόφθαλμη πολιτική σκοπιμότητα και να δούμε πώς θα προχωρήσουμε; Διαβάζω για παράδειγμα συνέντευξη του υπουργού Οικονομικών στο χθεσινό Βήμα, στην οποία λέει πως “το χρέος είναι βιώσιμο”, πως δεν θα χρειαστούμε τρίτο πακέτο και πως “ο κύκλος των μνημονίων φτάνει στο τέλος του”. Ονειρεύομαι; Μακάρι, αλλά πρόκειται μάλλον για εφιάλτη και θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω γιατί. Ακούμε πολύ τελευταία για μια πιθανή ρύθμιση του χρέους, την οποία θα μας κάνει “δώρο” η τρόικα επειδή είμαστε καλά παιδιά. Αλλά αν το χρέος είναι βιώσιμο, όπως ισχυρίζεται ο κύριος Χαρδούβελης, γιατί το έχουμε ανάγκη; Υποψιάζομαι πως οι δανειστές μας δεν είναι τελικά διατεθειμένοι να κάνουν ένα τέτοιου μεγέθους δώρο στην κυβέρνηση Σαμαρά, πιθανολογούν βλέπετε πως θα έχουν να κάνουν με μια κυβέρνηση Τσίπρα πολύ σύντομα. Υπάρχει καλύτερη προετοιμασία της τρόικας απέναντι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο από το να κρατήσουν τη διαπραγματευτική δύναμη μιας μελλοντικής αναδιάρθρωσης; Γιατί να τη σπαταλήσουν τώρα, αφού άλλωστε είναι μια λύση εξαιρετικά αντιδημοφιλής στα εκλογικά τους σώματα; Νομίζω λοιπόν πως η κυβέρνηση ποντάρει πια όχι σε ρύθμιση του χρέους αλλά σε μια πιο μαζική έξοδο στις αγορές: τους μεν δανειστές τους βολεύει (για τώρα) γιατί δεν θα πρέπει να “πουλήσουν” άλλη μια ρύθμιση του ελληνικού χρέους στους ψηφοφόρους τους, τη δε κυβέρνηση γιατί θα πουλήσει το “τέλος του μνημονίου”. Την ίδια ώρα οι αγορές μπορεί να έχουν λίγο ακόμα appetite για ελληνικό χρέος, αν οι αποδόσεις είναι ικανοποιητικά υψηλές. Πού μας αφήνει όμως αυτό εμάς; Left to our own devices, το οποίο ξέρουμε από προηγούμενες εμπειρίες πως δεν είναι απαραίτητα καλό. Επίσης, δεδομένου ότι το χρέος μας (αν βάλει κανείς πιο ρεαλιστικά growth assumptions) παραμένει μη βιώσιμο και οι επενδύσεις που θα μας έβγαζαν από το τέλμα παραμένουν όνειρο θερινής νυκτός, η ελληνική οικονομία παραμένει μια ωρολογιακή βόμβα. Με μια στραβοτιμονιά, με λίγη πολιτική αστάθεια, ακόμα και με ένα εξωτερικό αρνητικό περιστατικό θα βρεθούμε (ξανά) στο έλεος των αγορών. Λίγο σαν να παίζουμε Snakes & Ladders και ένα μακρύ φίδι να μας πάει πίσω στο square one, εκεί που νομίζαμε πως η παρτίδα είναι δική μας. Αυτό μπορεί να γίνει αύριο, μπορεί να γίνει και σε πέντε χρόνια, όταν αυτοί που κοντόφθαλμα διαχειρίζονται την τύχη μας θα έχουν βγει εκτός παιχνιδιού. Συνεχίζουν λοιπόν να χτίζουν κάστρα στην άμμο μήπως καταφέρουν να παραμείνουν στην εξουσία για λίγα λεπτά παραπάνω.