Το πέρασμα από την εποχή του φόβου για τη μεγάλη πτώση σε μια νέα όπου αχνοφέγγει η ελπίδα ευνοεί τον ΣΥΡΙΖΑ
του Παύλου Τσίμα
Στην τελευταία ταινία του Γούντι Αλεν – παίζεται ακόμη στους κινηματογράφους, νομίζω – ένας κυνικός, μισάνθρωπος και εκ πεποιθήσεως απαισιόδοξος ορθολογιστής βρίσκεται αντιμέτωπος με μια γοητευτική νέα που υποδύεται το μέντιουμ και προσφέρει, με το αζημίωτο, παρηγοριά και ελπίδα σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Στο τέλος της ταινίας, παρότι η καχυποψία του ορθολογιστή επιβεβαιώνεται και η επικοινωνία με τον «αθέατο κόσμο» αποδεικνύεται απάτη, ακόμη και ο ίδιος υποκύπτει στην ακαταμάχητη γοητεία της νεαρής πνευματίστριας.
Πάει πολύ, το ξέρω, να συγκρίνει κανείς το φωτεινό χαμόγελο της Εμα Στόουν με του Αλέξη Τσίπρα ή την κομψή φιγούρα του Κόλιν Φερθ με του Βενιζέλου ή του Χαρδούβελη τις μορφές. Αλλά η συζήτηση για την «κοστολόγηση» των εκ Θεσσαλονίκης υποσχέσεων Τσίπρα, που μονοπώλησε τη δημόσια σφαίρα, έστω κι αν δεν είχε τίποτε από τη χάρη της ταινίας του Γούντι Αλεν, μου τη θύμισε. Ως προς τη μοιραία έκβασή της τουλάχιστον.
Διαβάστε τη συνέχεια στο:
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5161158/mageia-sto-selhnofws/