H πρόχειρη ανάγνωση της βραδιάς, εύκολη και ταυτόχρονα οδυνηρή, είναι ότι ο Παναθηναϊκός έχασε το ματς από ένα τυχαίο σουτ-χαρταετό, από 1-2 θεατρινισμούς, από τον άνεμο που φύσηξε προς αντίθετη κατεύθυνση την ύστατη στιγμή.
Και πράγματι, μπορούσε κάλλιστα να πάρει το διπλό εάν ήταν λίγο πιο συγκεντρωμένος και πιο τυχερός πάνω στο τεντωμένο σχοινί, με ή χωρίς διαιτητές, με ή χωρίς πόλεμο, με ή χωρίς σφαγείο.
Η Ρεάλ, που κατόρθωσε να χάσει διαφορά 22 πόντων σε δέκα λεπτά μέσα στο σπίτι της στο κρισιμότερο βράδυ της σεζόν, δεν ήταν φόβητρο, με καμία φαντασία.
Ακόμα και με το τελικό και βάναυσο 3-1 στην καμπούρα, δυσκολεύομαι να τη χαρακτηρίσω ανώτερη του Παναθηναϊκού. Ένα στρογγυλό 2-2 θα έμοιαζε πιο δίκαιο, στο ισοζύγιο των τεσσάρων αγώνων.
Δεν είναι όμως καίριο, να αρκεστούμε στην εύκολη ανάγνωση. Ούτε ωφελεί σε τίποτε το σιχτίρισμα και το γαμώτο.
Οι «πράσινοι» έχασαν το τρένο όχι στην τελική ευθεία πριν τις αποβάθρες, αλλά πολύ νωρίτερα, όταν ακόμη είχαν τις μηχανές γεμάτες καύσιμο.
Ενώ ξεκίνησαν καλά το παιχνίδι, με το Βουγιούκα σε ρόλο φουνταριστού, περιορίστηκαν γρήγορα σε παθητικό ρόλο, έκαναν τα πάντα λανθασμένα, παρασύρθηκαν στον ρυθμό που βόλευε τους Ισπανούς και ξέχασαν στα αποδυτήρια το πρώτο «πρέπει» της βραδιάς, το αντάρτικο που σε τέτοιες περιπτώσεις επιβάλλεται.
Πού ήταν η άμυνα που θα δάγκωνε τον αντίπαλο στην καρωτίδα; Με την καρωτίδα τους ανέπαφη και τη στολή τους ολόλευκη, οι Μαδριλένοι ξεκίνησαν το παιχνίδι με 18/19 δίποντα.
Ολογράφως, δεκαοχτώ στα δεκαννέα. Σε αγώνα πλέι-οφ. Σε βραδιά χωρίς αύριο.
Όταν παίζεις τη ζωή σου, δεν αφήνεις τον αντίπαλο να κάνεις παρέλαση πάνω στο βαμμένο. Τον εκτοξεύεις με δύο σκληρά φάουλ στην εξέδρα και τον αναγκάζεις να ψάξει τους πόντους από τη γραμμή.
Αλλά ο Παναθηναϊκός επέλεξε να καταρτίσει την ομάδα του χωρίς βαριά κορμιά και χωρίς παίκτες ρακέτας.
Δει βεβαίως χρημάτων, για να αγοράσει κάποιος καλούς ψηλούς, αλλά -όπως απέδειξε ο Ολυμπιακός της προ 2017 εποχής- χρειάζεται και μάτι.
Εάν ο Ρέγιες φορούσε φέτος πράσινα, μάλλον θα πανηγύριζε ο Παναθηναϊκός τώρα την πρόκριση στο final-4.
Ο Τσάβι Πασκουάλ αναζήτησε απεγνωσμένα λύσεις σε όλα τα μήκη και πλάτη του πάγκου του, αλλά εισέπραξε απανωτές αρνήσεις από παίκτες που θα μπορούσαν να γίνουν κλειδιά.
Άφαντος ο Ρίβερς, λίγος ο Γκιστ, χλιαρός ο Λοτζέσκι, τίποτε ο Ντένμον. Γεμάτο με φαντάσματα το απουσιολόγιο.
Δεν ήταν όμως αποκλειστικά θέμα μονάδων η υπεροχή της Ρεάλ, αλλά και ομαδικής ψυχολογίας και σχεδίου και ηθικού.
Σε βραδιά επιβίωσης (ή θανάτου), ο δείκτης του πάθους έμεινε πολύ χαμηλά. Στο πρώτο μισό του αγώνα, ο χαρταετός ήταν πράσινος.
Τελικά, η λύση δόθηκε από το ίδιο το προπονητικό τιμ, με ένα τρικ προσχεδιασμένο, που όμως έπεσε με καθυστέρηση στην τσόχα.
Μία ζώνη με τις αλλεπάλληλες προσαρμογές, με τον Σίνγκλετον στην κορυφή και δύο ψηλά κορμιά να οχυρώνουν τα μετόπισθεν (σε rotation των Θανάση, Γκέιμπριελ, Γκιστ) αιφνιδίασε τους Ισπανούς και προκάλεσε βραχυκύκλωμα, πάνω που έγραφα στο live ότι η Ρεάλ τείνει να χάνει το μυαλό της και να παρασύρεται σε αυτοσχεδιασμούς όταν όλα της πηγαίνουν δεξιά.
Ο Παππάς ήρθε από την άκρη της 12άδας για να ανάψει φυτίλια, ο Τζέιμς θυσιάστηκε για να κάνει χώρο στον Καλάθη και ξαφνικά ο Παναθηναϊκός ξαναβρήκε έναν καλό εαυτό που είδαμε στις καλές μέρες της προ Τζέιμς εποχής.
Πανικόβλητος, ο Λάσο απέσυρε τον Ντόντσιτς που πότε πότε έπαιζε για τον εαυτό του και έριξε στο παιχνίδι τους μπαρουτοκαπνισμένους άσους της Εθνικής Ισπανίας: Γιουλ, Ρούντι, Ρέγιες.
Αυτοί κράτησαν τα μπόσικα με χίλια ζόρια στο φινάλε, όσο ο Παναθηναϊκός σπαταλούσε καθοριστικές κατοχές: επιθετικό φάουλ του Σίνγκλετον με την ηλεκτροπληξία του Ρέγιες στο 80-75, γκάφα του Παππά στο 82-77, λανθασμένη πάσα του Καλάθη στο 88-82.
Ακόμα και έτσι, χρειάστηκε να εισακουστεί η προσευχή του Ντόντσιτς, ο οποίος έγραψε το 88-82 στα 1:09, σουτάροντας τρίποντο με το ένα πόδι και με τη βοήθεια του ταμπλό ενώ μηδενιζόταν το χρονόμετρο της επίθεσης, απέναντι στη σχεδόν τέλεια άμυνα του Καλάθη.
Ήταν κάποιου είδους κισμέτ, για τους δύο μονομάχους. Ο Παναθηναϊκός είχε την ευκαιρία του, διά πυρός και σιδήρου, αλλά ήταν γραφτό να του τη στερήσει μία θεά τυφλή.
Το ματς θα μπορούσε να εξελιχθεί διαφορετικά, εάν ο Παναθηναϊκός επιχειρούσε νωρίτερα αυτό που κατάφερε στο φινάλε: να φορτώσει τις ευθύνες της Ρεάλ στις πλάτες ενός κουρασμένου παίκτη.
Ο Γιουλ έσκασε στο τέλος, αλλά πρόφτασε να κάνει μεγάλη ζημιά, όχι μόνο επειδή είναι παιχταράς, αλλά και επειδή του το επέτρεψε ο Παναθηναϊκός.
Οι «πράσινοι» δεν φρόντισαν ούτε να τον τραμπουκίσουν όποτε άγγιζε τη μπάλα (ο Τζέιμς τον έπαιζε under λες και ήταν κανένας ξύλινος) ούτε να τον δοκιμάσουν στην άμυνα, π.χ. με συμμετοχή του διεισδυτικού, άπραγου στο α’ ημίχρονο, Παππά.
Ο αρχηγός της Ρεάλ έβαλε ανενόχλητος τα τριποντάκια του, μοίρασε τις ασίστ του, έπαιξε με τα μάτια τον κρυόπλαστο Λοτζέσκι και κράτησε και δυνάμεις για το β’ ημίχρονο.
⚪ Broken Play
⚪ Shot Clock running down
⚪ Late in the 4th
⚪ Final Four place on the line.Give it to the ‘Wonder Boy’
What a shot from @luka7doncic #7DAYSMagicMoment pic.twitter.com/er3UiSFXAo
— EuroLeague (@EuroLeague) April 27, 2018
Δύσκολα θα πίστευε κάποιος, ότι αυτός ο παίκτης προερχόταν από 7 μήνες απουσίες. Καλύτερα να μη προχωρήσω σε σύγκριση με τον Ρίβερς, ο οποίος έλειψε μερικές εβδομάδες και έκτοτε κυκλοφορεί σαν νεράιδα στο παρκέ.
Ακόμα και στην κακή βραδιά του, διότι τέτοια ήταν η αποψινή, μία από τις χειρότερες των τελευταίων ετών μέχρι το 25ο λεπτό, ο Παναθηναϊκός έδειξε το μέταλλό του και υπενθύμισε ότι ανήκει στην ελίτ της Ευρώπης.
Φαίνεται, όμως, ότι αυτό το τραυματικό ματς ήταν το αποχαιρετιστήριό του στην Euroleague. Πώς να επισκευαστούν οι γέφυρες που κείτονται στα πόδια του, σαν σωρός ερειπίων;
Αλλά αυτή η συζήτηση ανήκει στη μεθεπόμενη μέρα. Μία επαγγελματική ομάδα είναι πρώτα απ’ όλα η διοίκησή της, οπότε δεν έχει σημασία η άποψη των φιλάθλων ή των παικτών ή του προπονητή, πόσο μάλλον του δημοσιογράφου.
Η μοναδική ψήφος που μετράει για το αύριο είναι αυτή του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Περιμένουμε την τοποθέτησή του με τα αυτιά τεντωμένα.
Καλάθης: «Το άξιζε η Ρεάλ, δεν υπάρχουν δικαιολογίες»
Στις λεπτομέρειες σε κρίσιμες στιγμές, στάθηκε ο ηγέτης του Παναθηναϊκού, Νικ Καλάθης, μετά τον αποκλεισμό των «πράσινων» από το φάιναλ φορ της Euroleague.
Ο ομογενής γκαρντ μίλησε και για το μέλλον του στο «τριφύλλι», υπογραμμίζοντας ότι η συζήτηση για την παραμονή του ή όχι θα γίνει στο τέλος της σεζόν, ενώ έδωσε το σύνθημα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος.
«Ήταν μια δύσκολη σειρά για μας», είπε αρχικά ο Καλάθης και πρόσθεσε: «Βρεθήκαμε πίσω με μεγάλη διαφορά, ήταν δύσκολο να επιστρέψουμε αλλά το κάναμε. Θα μπορούσε το ματς και όλη η σειρά να πάει σε οποιαδήποτε από τις δύο ομάδες.
Δυστυχώς δεν κάναμε τη δουλειά μας στο γήπεδό μας, όπως θα έπρεπε, με τον κόσμο στο πλευρό μας. Κάποιες λεπτομέρειες σε κρίσιμες στιγμές έπαιξαν το ρόλο τους, όπως το τρίποντο του Ντόντσιτς με ταμπλό σήμερα ή τα τρίποντα του Γιουλ στο προηγούμενο ματς. Το άξιζαν. Μας κέρδισαν, δεν θέλουμε να λέμε δικαιολογίες και τώρα εστιάζουμε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος», τόνισε ο διεθνής γκαρντ.
Όσο για το δικό του μέλλον; «Θα δούμε. Στο τέλος της σεζόν θα καθίσουμε να μιλήσουμε με τον πρόεδρο και θα δούμε. Αυτό που με ενδιαφέρει πρωτίστως τώρα είναι να πάρουμε το πρωτάθλημα. Πιστεύω πως αξίζαμε να είμαστε στο Final 4. Είναι δύσκολο, είναι απογοητευτικό και θα μπορούσε η κατάληξη να ήταν διαφορετική, αλλά οφείλουμε να συνεχίσουμε», είπε.